در بین گذشتگان مرسوم بوده در هنگام وزش باد شدید (طیفون) که باعث رعب و وحشت مردم میشده برای اینکه از شدت باد کاسته شود فرزند ارشد خانواده از یک هوانگ سنگی که اکثرا در خانه های قدیمی به صورت وارونه (به خاطر تمیز ماندن) قرار داشت و یک جارو خانگی که اکثرا از برگ درخت خرما تهیه میشد در زیر آن هاونگ قرار میدادند و بر آن باور بودند که پس از طی زمانی رفته رفته از شدت باد کاسته و کم کم آرامش به صاحبان خانه باز می گشت.
در مورد اینکه این اتفاق تا چه اندازه میتواند تاثیری بر کاهش باد در هنگام طوفان بگذارد متاسفانه اطلاعات زیادی در دست نیست. اما این باور هنوز هم در میان مردمان موی سپید کرده این روستا یک اتفاقی بزرگ برای کاهش وحشت از طوفان است که هنوز هم در هنگام این اتفاق به جوانان این توصیه را میکنند.
بر آن داریم تا نسبت به گذشته این اتفاق اطلاعات بیشتری را بدست بیاوریم. در صورتی که اطلاعاتی دارید ، هم میتوانید همراهمان باشید ؛ هم میتوانید ما را در همین پایگاه خبری دنبال کنید.
باورها در گذشته اگر چه پیشینه علمی ندارند، اما همیشه برای مردمان آن زمان در مورد هر اتفاقی آرامش بخش بوده است.
بیاییم به سنت نبوی و آداب و رسوم گذشتگان پایبند باشیم
امام صادق (ع) می فرمایند؛ غذا خوردن نزد مصیبت زده و با خرج او یک امر جاهلی است و سنت نبوی این است که تا سه روز برای صاحب عزا غذا فرستاده شود.
یکی از حکمت های شرکت در مراسم عزاداری آن است که انسان را به یاد خدا و قیامت انداخته و او را از دلبستگی به دنیا بازدارد، حال اگر مراسم ختم، مانند مهمانی باشکوهی برگزار شود که در آن غذاهای رنگارنگ تهیه شده و در اختیار مهمانان قرار گیرد که خود را آن چنان آراسته اند، آیا می تواند یادآور آخرت باشد؟ آیا پذیرایی که شامل بدعت در سنت رسول خدا(ص) است و باعث تحمیل فشار و دغدغه مضاعف و ظلم بر صاحب عزا است، می تواند استحباب شرعی پیدا کند؟
1- " در روايات آمده است كه رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله)پس از شنيدن خبر شهادت جعفر بن ابى طالب به مدت سه روز براى خانواده ايشان غذا تهيه نموده و براى آنها فرستادند و از آن هنگام فرستادن غذا براى صاحبان مصيبت سنت گرديد"
2- امام صادق(ع) می‌فرماید: الاکل عند اهل المصیبهْ من عمل الجاهلیهْ و السنهْ البعث الیهم بالطعام: غذا خوردن نزد مصیبت زدگان و با خرج آنان، از رفتارهای جاهلیت است و سنت پیامبر(ص) فرستادن غذا برای مصیبت‌زدگان است(من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 182)
در رساله مراجع نیز آمده است که مستحب است تا سه روز آشنایان وهمسایگان برای مصیبت زده غذا ببرند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است.
بحث، بحث مکروه است نه حرام ولی به جاست برای این که مصیبتی روی مصیبت برای مصیبت زده پیش نیاید و نگرانی تهیه غذای ترحیم مزید بر تألمات روحی و روانی صاحبان عزا نشود ؛ همه با هم سنت نبوی را در شهر و دیار خویش نهادینه و فرهنگ سازی کنیم.
لذا میتوان از موارد ذیل نسبت به این امر و مطابق با فرامین دینی عمل کرد.
* برگزاری مراسم در ساعت هایی که به موقع شام یا ناهار منتهی نشود.
* دعوت از میهمانانی که در هر صورتی از راه های دور حضور یافتند در خانه و پذیرایی از آنها امر بدیعی است و پذیرایی در مسجد میتواند صاحب عزا را به زحمت بی اندازد.
* برگزار نکردن مراسم و اهدا هزینه آن به مراکز خیریه یا مقاصد عام المنفعه
یکی از رسومات روستای فخرآباد در اعیاد مذهبی و ملی سرکشی از بازماندگان متوفایی است که در آن سال از دنیا میروند است.بدین صورت هر کسی که فوت میکند پس از نماز عید فطر همه ی مردم روستا به صورت دسته جمعی به منزل آن مرحوم رفته و با ذکر تسلیت و اینکه آخرین غمتان باشد می پردازند،مردم توقفی چند دقیقه ای در منزل آن مرحوم دارند و به ذکر قرآن و فاتحه می پردازند لازم به ذکر است این مراسم درست پس از تحویل سال نو نیز ادامه دارد.شایان ذکر است این مراسم قدمتی دیرینه دارد و با تحقیقاتی که صورت گرفته در هیچ کدام از روستا ها رسم نبوده و یکی از دلایل این رسم این است که همه ی مردم زمان شادی هم در غم بازماندگان شریک هستند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
